Henry Edward Manning

Henry Edward Manning (Totteridge, 15 juli 1808 - Londen, 14 januari 1892) was een Brits geestelijke en kardinaal van de Rooms-Katholieke Kerk.

Manning was een zoon van William Manning, die gedurende veertig jaar lid was van het Lagerhuis voor de Britse Conservatieven en diens tweede vrouw Mary Hunter. Manning studeerde aan Balliol College en Merton College van de Universiteit van Oxford en werd op 23 december 1832 priester gewijd in de Anglicaanse Kerk. Hetzelfde jaar trouwde hij met Caroline Sargent. Zijn vrouw stierf in 1837 en toen de kardinaal overleed vond men een medaillon met haar beeltenis aan een ketting om zijn nek. Manning werd, net als zijn tijdgenoot John Henry Newman actief in de Oxford Beweging, een beweging van Anglicanen die zochten naar volledige ''communio'' van de Anglicaanse met de Rooms-Katholieke Kerk. In 1848 bezocht hij Rome, waar hij een privéaudiëntie had met paus Pius IX. In 1851 stapte hij daadwerkelijk over naar de Katholieke Kerk en begon hij een studie aan de Pauselijke Ecclesiastische Academie, de diplomatenopleiding van de Heilige Stoel.

Hij werd datzelfde jaar opnieuw priester gewijd door Nicholas Wiseman. In 1857 werd hij proost van het kapittel de Kathedraal van Westminster en pauselijk huisprelaat. In 1865 benoemde Pius IX hem tot aartsbisschop van Westminster. Tien jaar later creëerde de paus hem kardinaal. De ''Santi Andrea e Gregorio al Monte Celio'' werd zijn titelkerk. Kardinaal Manning nam deel aan het conclaaf van 1878, dat leidde tot de verkiezing van paus Leo XIII.

De kardinaal overleed in 1892. Hij werd eerst begraven op St Mary's Roman Catholic Cemetery in Kensal Green, waarna zijn lichaam in 1907 werd bijgezet in de crypte van de pas afgewerkte Kathedraal van Westminster. Kardinaal Manning werd als een van de ''Eminent Victorians'' geportretteerd in het gelijknamige boek van Lytton Strachey. Door Wikipedia aangeleverd